Vera Božičković-Popović

Vera Božičković Popović završila je Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu 1949, nakon što je prethodno bila učesnica Zadarske grupe. Počinje da izlaže 1950. na izložbi Udruženja likovnih umetnika Srbije, a samostalne izložbe, obe u Galeriji ULUS-a, priredila je 1956. i 1958. U vreme boravka u Parizu 1956. i na bretonskom ostrvu Brea (Bréhat), zajedno sa Mićom Popovićem (1956-57), u njenom slikarstvu dolazi do odvajanja od prethodne figurativne tematike i postepene preorijentacije ka apstrakciji. Njena samostalna izložba u Galeriji Grafičkog kolektiva 1960, istovremena sa izložbom Miće Popovića u Muzeju primenjene umetnosti, rani je primer (anti)slikarstva enformela na tadašnjoj beogradskoj umetničkoj sceni i stoga kao takav izaziva kontroverznu reakciju čak i od vodećeg zastupnika ove umetničke pozicije Lazara Trifunovića. Između 1958-1962. nastaju njene ključne slike kao što su Bez naziva (1958-59), Spaljeni predeo (1959), Prodor svetla (1960), Predeo (1961), Horizontalna kompozicija (1961), Osipanje (1961) i Vertikalno raslojavanje (1962) (obe u vlasništvu Muzeja savremene umetnosti) koje čine najradikalnije i najvrednije primere enformela ne samo u njenom opusu nego – što nije preterano tvrditi – u ukupnoj produkciji beogradskog slikarstva ove umetničke orijentacije. Suštinske osobine enformela Vera Božičković-Popović niko nije mogao da opiše tačnije i ujedno literarno upečatljivije od njenog životnog i umetničkog saputnika Miće Popovića: „U ranoj fazi enformela Vere Božičković preko osnovnog reljefa od skamenjene bele boje razlivaju se i teku crne reke lazura različitih gustina, snalaze se kako znaju u kanjonima i kolotečinama. Ostaju njihovi isušeni tragovi, kao posle prirodnih kataklizmi, na nepredvidljivim mestima. Ulivaju se tkani mlazevi, zmijolike rečice, u ogromna siva mora. Uzbudljive delte i sprudovi peska, vezani za podlogu lakom za brušenje, upijaju crni lazur. Lazur uspeva da oboji pesak na sastavcima pa se na tim mestima obrazuju crna, sagorela i napuštena ognjišta“.