Oto Logo

Nakon što je završio Akademiju primenjenih umetnosti u Beogradu 1954, Oto Logo prvi put izlaže na grupnoj izložbi ULUS-a iste godine, samostalno u Galeriji Grafičkog kolektiva 1957. Beleži istaknute nastupe na međunarodnoj umetničkoj sceni, u Galeriji Europe u Parizu 1965. i Galeriji Dorski (Dorsky) u Njujorku 1966. Posle samostalne izložbe u Salonu Muzeja savremene umetnosti uvršten je u selekciju Jugoslavije na 34. bijenalu u Veneciji 1968. (zajedno sa Ivanom Tabakovićem i Miroslavom Šutejom). Slede samostalne izložbe u Liježu, u Briselu 1970, Cirihu 1972, ponovo u Galeriji Dorski u Njujorku 1974. i brojne druge u zemlji i inostranstvu. Retrospektivnu izložbu priredio u Umetničkom paviljonu „Cvijeta Zuzorić“ u Beogradu 1986. godine.

Oko tipološke i značenjske klasifikacije i problemske fizionomije Logovo skulpture pokrenuta su u srpskoj likovnoj kritici kontroverzna tumačenja. Povodom pomenute izložbe u Salonu Muzeja njegova je koncepcijska pozicija u smeru „mehanomorfnog“ karaktera skulptorskog oblikovanja smatrana značajnom inovacijom u kontekstu posleratne skulpture u Srbiji, što je bilo osporeno tvrdnjom Živojina Turinskog o „simboličkom i magijskom“ tipu „njegove imaginacije“ proizišle „sa mitskih izvorišta“, a koje je mišljenje u osnovi bilo prihvaćeno od strane Lazara Trifunovića (u tekstu „Putevi i raskršća srpske kulture“, Umetnost, 22, Beograd, 1970), dok je pak Stojan Ćelić u uvodnom tekstu kataloga umetnikove retrospektive smatrao da Logova skulptura može da se svrstva u kategoriju Vitalne slike (prema teorijskim postavkama Herberta Rida). Sam umetnik je za svoje skulptorsko poimanje istakao da je u njegovom „logičnom i postepenom razvoju… sve više sazrevala ta ideja o pročišćavanju skulpture, o njenom svođenju na plastičku suštinu – da čistim likovnim jezikom izrazim određeno osećanje.“ („Anketa, Vajari“, Umetnost, 22, Beograd, 1970).

Oto Logo